Konie gorącokrwiste hoduje się specjalnie do 

                                                                  jazdy wierzchem. Przed wynalezieniem

                                                                    samochodu  ciągnęły one także powozy

                                                                    towarzystwa z wyższych sfer oraz dyliżanse  

                                                                   pocztowe; stosowano   je wszędzie tam, gdzie

                                                                    szybkość była ważniejsza niż siła pociągowa. Aby

                                                                    jednak połączyć te dwie zalety, hodowano 

                                                                    hodowano także cięższe konie gorącokrwiste. Jeden rejon mógł słynąć ze swych koni powozowych, podczas gdy inny raczej z wierzchowych. Obecnie konie te hoduje się w zasadzie tylko do użytkowania wierzchowego, a zwłaszcza klasycznego sportu jeździeckiego. Ich przydatność do ujeżdżania i skoków przez przeszkody jest jedną z głównych cech kierunkowych selekcji. Doprowadziło to do pewnego ujednolicenia hodowli w grupie ras gorącokrwistych. W najlepszych niemieckich rejonach hodowlanych dąży się do wytworzenia idealnego konia wierzchowego: eleganckiego, poprawnie zbudowanego, o lekkich, swobodnych chodach i dużej skoczności. To czy widzimy konia reńskiego, hanowerskiego, westfalskiego czy saksońskiego, możemy często rozpoznać jedynie po piętnie wypalonym na skórze. Można się tym cieszyć lub martwić, ale między narodowe osiągnięcia w sporcie jeździeckim potwierdzają słuszność tego kierunku hodowli i powoduje jego utrwalanie także w innych krajach, gdzie uszlachetnia się rodzime rasy końmi pełnej krwi angielskiej. Słowo "uszlachetnianie" świadczy o tym, że w koniach pełnej krwi widzi się końską arystokracją. Spośród koni gorącokrwistych  z pewnością jednak konie arabskie są najstarsze i od lat celowo hodowane ww kierunku doskonalenia dzielności. Są też protoplastami koni pełnej krwi angielskiej.

Mają bardzo lekką budowę ciała, suchą głowę, cienką skórę

i suche, mocne kończyny . Pierwotni hodowcy koni

arabskich-Beduini- wymagali od nich szybkości,

zwrotności i uległości wobec człowieka. Arabowie używali swoich

​wierzchowców podczas wypraw wojennych i najazdów. Głównie

szybkość mieli na uwadze ​angielscy fani sportu wyścigowego,

którzy wyhodowali konie pełnej krwi angielskiej. Niejako przy okazji

odziedziczył on też elega-ncką, lekką budowę ciała, suche,

szlachetne kończyny i zdrowy układ oddechowy i krążenia. Te właśnie cechy sprawiły

że konia pełnej krwi angielskiej używano do uszlachetniania innych ras koni gorącokrwistych na całym świecie. Do jego znaczenia przyczyniło się też położenie jego ojczyzny. Podobny pod względem dzielności i zalety achał-tekiński miał wpływ na zdecydowanie mniejszą liczbę ras, gdyż z Turkmenii nie wysyłano koni na europejskie tory wyścigowe. Także obecnie konie pełnej krwi angielskiej są użytkowane głównie jako wyścigowe. Podobnie jak inne konie szlachetne: arabskie, berberyjskie, achał-tekińskie i kłusaki, rasy pełnej krwi zdobywa coraz więcej uznania wśród zwolenników jazdy rekreacyjnej.

​