Maść przeważnie gniada z białymi odmianami na czterech kończynach i dużą na głowie; bardzo obfite szczotki pęcinowe. Występuje także maść gniadodereszowata, kara lub srokata. Koń o dużych ramach ciała, większy niż niemieckie i francuskie. Clydesdale pochodzą z rejonu Lanarkshire nad rzeką Clyde w Szkocji i nadal są tam hodowane przez swoich miłośników. Wysokość:ok.168cm.

Zaokrąglone kształty, zwięzła budowa. Koń zimnokrwisty o średniej masie ciała, Najczęściej gniady w wielu odcieniach lub dereszowaty. Te przyjazne ludziom, łatwe w obcowaniu konie pochodzą z rejonów Ardenów francuskich i belgijskich. Panujący tam ostry klimat sprawił, że są one niezwykle silne i odporne na zimno. Wcześniej hodowano ardeny mniejsze, o bardziej energicznym ruchu. Uważano je za idealne konie pocztowe. Wysokość: 154-160cm.

Niewielki koń zimnokrwisty o krótkim tułowiu i zwartej budowie ciała. Szyja i tułów masywne, zad rozłupany (widziany od tyłu ma wgłębienie na linii kręgosłupa). Umaszczenie najczęściej kasztanowate, jasno-kasztanowate, a także dereszowate. Ci bliscy krewniacy ardenów są od nich mniejsi i lżejsi. Bretony służyły przeważnie rolnikom w mniejszych gospodarstwach, cenione za małe wymagania i chęć do pracy. Wcześniej służyły we francuskiej artylerii. Wysokość: 152-162cm

Koń stosunkowo lekkiej budowy, mały, o maści najczęściej kasztanowatej i bardzo dobrym ruchu w kłusie.Koń fiński jest uważany za najszybszego konia zimnokrwistego na świecie. W Finlandii używany do wyścigów kłusaków w lekkich dwukółkach, zwanych sulkami. Jest w nich szybki, ujmuje wyglądem i wysokim, energicznym ruchem. Planową hodowlę koni fińskich rozpoczęto w 1970r. Początkowo chciano uzyskać ciężkiego konia roboczego. Wysokość: ok 155cm.

Zaokrąglone kształty,harmonijna budowa ciała, dość szlachetna głowa z dużymi, pełnymi wyrazu oczami. Ciężka, pociągowa rasa zimnokrwista, najczęściej maści siwej. Ojczyzna perszerona to rejon rzeki La Perche. Do wytworzenia tej starej rasy używano ogierów orientalnych i andaluzyjskich. Lżejsza w typie konie tej rasy hodowano, gdy pracowały w dyliżansach pocztowych. Osiągały wówczas doskonałą prędkość w kłusie. Wysokość:155-165cm.

Wielkie konie zimnokrwiste, bardzo często ciemno-gniade, z białymi odmianami na kończynach; obfite szczotki pęcinowe, grzywa i ogon. Budowa ciała harmonijna, nogi długie, sucha głowa na wysoko osadzonej szyi.Szajry są największymi końmi świata,znanymi przede wszystkim z reklamy angielskiego piwa. W ich ojczyźnie można je jednak spotkać nawet jako wierzchowce, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa. Wysokość: często ponad 185cm.

Ciężki koń roboczy, często o garbonosej głowie.Umaszczenie często tarantowate Na jasnej sierści owalne ciemne plamy wielkości kurzego jaja), a także gniade i kasztanowate. Nazwa norikera pochodzi z czasów rzymskich. Noricum to łacińska nazwa jego ojczyzny-Karyntii. Od dawna hodowano tam ciężkie konie pociągowe do pracy w górach. Także dzisiaj noriker służy do zrywki drewna, a zapotrzebowanie na te ,,grubasy'' o pewnym, wydajnym ruchu wzrasta. Wysokość:150-160cm.

Koń roboczy do pracy w średnim tempie. Ma ścięty zad, charakterystyczny dla koni zimnokrwistych. Maść najczęściej kasztanowata lub gniada, często kasztanowatodereszowata. Dość szlachetna głowa.Te sympatyczne, żywotne konie zimnokrwiste hodowano jeszcze po zakończeniu II wojny światowej, przede wszystkim w Nadrenii. Gdy zapotrzebowanie na konie robocze zmniejszało się, zmniejszyła się także hodowla, Toteż zachowało się ich niewiele. Wysokość: 160-170cm

Bardzo ciężki, potężny koń roboczy o dosyć małej głowie i mocnych kopytach. Szyja i grzbiet krótkie; nogi mocne, krótkie z obfitymi szczotkami pęcinowymi; najczęściej dereszowaty lub bułany. Wysokość:ok170cm. ,,Belg''- to dla wielu koniarzy starszego pokolenia po prostu synonim konia zimnokrwistego. Słowem tym często określano wszystkie konie zimnokrwiste. Świadczy to o wpływie, jaki rasa wywarła na inne , głównie niemieckie rasy. W XIX w zaczęto sprowadzać je z Belgi do krajów Europy

Koń zimnokrwisty średniej miary o suchych i mocnych kończynach z niewielkimi szczotkami pęcinowymi. Sucha głowa, maść przeważnie kasztanowata, ale także wszystkie maści podstawowe. Zimnokrwisty koń szlezwicki jest blisko spokrewniony z koniem jutlandzkim. W średniowieczu służył jako koń bojowy ciężkozbrojny rycerzy, gdy mógł nosić ogromne obciążenia. W połowie XIX w miejscowe klacze krzyżowano z ogierami pełnej krwi. Wysokość: ok.160cm.

Lekki koń zimnokrwisty o suchej, małej głowie, krótkich : szyi grzbiecie, zbliżony typem do haflingera. Maść kasztanowata, często brudno-kasztanowata z jasną, konopiastą grzywą i ogonem. Wysokość:150-155cm. Kasztanowate konie szwarcwaldzkie są spokrewnione z końmi noryckimi. Ich niewielkie rozmiary oraz lżejsza budowa to oznaki przystosowania się do środowiska-pogórza Szwarcwaldu. Do dziś używa się tam małych zgrabnych, zgrabnych koni, m.in. do zrywki drewna.

Lekki koń zimnokrwisty zbliżony do masywnych koni gorącokrwistych, o harmonijnej budowie ciała, przeważnie prostym profilu głowy, masywnej szyi. Maść głównie jasnogniada i kasztanowata. Freiberger pochodzi z Jury Szwajcarskiej. W górskich gospodarstwach był pożądany koń niezawodny - o dobrym ruchu, niezbyt masywny, ale silny. W XIX w krzyżowano miejscowe konie z francuskimi zimnokrwistymi,niemieckimi gorącokrwistymi, Wysokość:ok.150cm.